Ölüme mi alıştık yoksa farkında olmadan öldürmeye mi? Bilemiyorum…
25 yaşında 4 çocuk annesi bir kadın, isyan ederek ve özür dileyerek kendini sonsuzluğa gömüyor. İntihar etmeden önce çektiği videosunda ise hayatına son vermesine sebep olan insanlara sözlerini söylüyor. Aslında buradan da anlaşılıyor.
Son dönemlerde kadınların ya intihar haberlerini, ya cinayet haberlerini ya da şiddet haberlerini gündemde görmeye devam ediyoruz. Çok yakın daha geçtiğimiz günlerde hemen yanı başımızda bir insan daha canına kıydı. Kimimiz yazık olmuş dedi kimimiz yazıklar olsun. Nedenlerini ve sonuçlarını detaylı düşünmedik belki de…
Ben görebildiklerimi söyleyeyim.
Bir kadın boşanmış, arkasından dedikodular üretilmiş, evlatlarına kadar hareketler gitmiş, toplumdan soyutlanmış, kadınlık değil insanlık gururuna yaşama hakkı tanınmamış ve sonucunda kendine ölümü yakıştırmış. Ve biz bunu sorgulamak yerine, kendimizi suçlamak yerine, biten bir hayata “nedeni olmasa intihar etmezdi” diyoruz.
Bir insan öldü, 4 tane insan yapayalnız kaldı. 1 insanla beraber aslında kaç kişinin de canı yandı. Dedikodular, yargısız infazlar, ötekileştirmeler, ahlak bekçileri, toplumsal dayatmalar gibi birçok konudan dolayı oldu bunlar.
Bizlerin sözleri, bakışları, dışlamaları ve ne kadar itici hareketlerimiz varsa farkında olarak ya da olmayarak bir canı hayattan koparıyor. İlla ki yaşamına son vermesini değil; insanın güvenini, geleceğini, duruşunu, hayatta ki yerini dahi etkiliyoruz. Aslında biz, farklı ve aykırı olan bir kişi, durum ya da hareketi kabul etmiyor. “Ben” ya da “biz” kavramlarına uyum sağlamıyorsa toplumda bir yer sahibi olmasına izin vermiyoruz.
7,442 milyar kişilik dünyada hepimiz doğru, hepimiz aynı, hepimiz biz olursak; 79,51 milyon kişilik Türkiye’de herkes tek bir kişi olursa hayatı hayat yapan değerler kalmayacaktır. “Biz” olacaksak, cinsiyet, din, dil, ırk, cinsel tercih; doğru, yanlış, haklı, haksız; “BEN-SEN” olmadan; İNSAN OLARAK OLALIM…
Gökçe YEŞİLLER
