2013 yılından itibaren küçüklerini koruyan, büyüklerini sayan, ırkı ne olursa olsun yaşadığı milleti özünden çok seven, yükselen ve ileri giden ve en önemlisi sevse de sevmese de Türkiye Cumhuriyetinin yolunda giden insanların sayısı günden güne azaldı.
22 senemin 16 yılını eğitim ve öğretimle geçirmiş ve eğitim öğretim hayatımın 8 senesinde her sabah “Andımızı” tekrar tekrar okumuş bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak hiçbir din, dil, ırk, cinsiyet ayrımı yapmadım; hiçbir zaman ben her sabah neden ant içiyorum diye sormadım; yağmur yağdı, kar yağdı ama hiç zor gelmedi her sabah tekrar ettiğim Andımız.
Önceden her sabah okul bahçesinde yapılan sıraya geç kalmamak için koşan çocuklardık biz… Önce ön sıramızda olan öğrenciden hizalanırdık sonra dik bir şekilde tekrar tekrar söylerdik Andımızı.
Okula daha yeni başlayacak olan neredeyse her öğrenciye velisi Andımızı ezberletir ve tüm okulun karşısında okuması için cesaretlendirirdi. Önlüğü, yakalığı, ayakkabısı özenli olsun ki kürsüye çıktığında hem duruşuyla hem de Andımızı okuyuşuyla gurur katsın istenirdi.
Fakat artık günümüze bakıyorum da, çocuklar televizyondan ve etrafta konuşulan konulardan ırkçılığın ve ötekileştirmenin mislini öğreniyor. Komşusunun mezhebi yüzünden, ailesinin konuşmamasını istediği sıra arkadaşıyla belki de tek kelime konuşmadan günün bitiriyor. Büyüğüne değil saygı büyük olduğu için sevgiden dahi kaçıyor. Küçüğünü korumak değil ezmenin büyüklük olduğunu düşünüyor. Milletini, vatanını, Atatürk’ünü bilmiyor artık mesela…
Artık okulların etrafında bir okul dolusu çocuğun aynı anda Ant içmesi değil, birbirlerine söyledikleri hakaretleri duyuyoruz mesela…
Hani bizler Andımızı okumaya geç kalıyoruz diye koşa koşa gittiğimiz okullara artık çocuklar köşe başlarında bekleyip ders zili çalsın da öyle gideriz diyorlar. Rahat ve Hazır Ol! Komutlarında iki kere düşünüyorlar. Önde ki arkadaşlarının bir kol uzağında hizalanmıyorlar ya da o mesafeyi kol uzatmadan hesaplayamıyorlar. Büyüklerine saygı göstermiyor çocuklar artık mesela üstlerinde okul üniforması olan ve sokakta elinde sigara ile dolaşan, rahat rahat bu maddeyi içen çocuklar “büyüklerim ne der?” diye düşünmüyorlar.
Ve şuan hiçbir çocuk Andımızın sonunda “NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE” cümlesini bağırarak söyleyip içinde ki coşkuyu yaşamıyor.
Belki de çoğu insana göre çok basit şeyler bu yazdıklarım fakat hepimiz o anılarla büyümedik mi? Hangi insan zarar gördü? Hangi çocuğun psikolojisi bozuldu? Hangi çocuk o sırada beklediği için hasta oldu?
Bizler Andımız’la büyümüş çocuklar olarak, Andımızın bir zararını görmedik. Sizin gördüğünüz olumsuzlukları da yaşamadık. Düşünülmesi gereken okul dışında söylediği değil, okul içinde öğrendiği ve yaşadıkları olsun.
