Suskunluk Sarmalı, Noelle- Neuman tarafından geliştirilen kitle iletişim kuramı (teorisi)’dır. Ve bu kuram 4 yıllık lisans eğitimimde en çok dikkatimi çeken ve üzerinde düşündüğüm konu oldu.
Neuman’a göre suskunluk sarmalı, “insanların kişisel düşüncelerini oluştururken başkalarına dair temel, sosyal, psikolojik düşüncelerden kaynaklanıp, kişinin kendi düşüncelerini başkalarının ne düşündüğüne bağlamasıdır.”
Bu kuramda çoğunluğun fikrine uyma ve aykırı davranıldığında dışlanma korkusu fazlasıyla yaşanmaktadır. Çoğu insanın bu nedenle gördükleri, duydukları ve yaşadıklarını toplum baskısı ve yalnız kalma korkusuyla paylaşmamasına yol açar.
1970’li yıllarda ortaya atılmış bir teorinin günümüzü yansıtıyor olması ve günümüzde de suskunluk sarmalı içinde yaşıyor olmamız çok fazla dikkat çekiyor. Her ne konuda olursa olsun her zaman çoğunluğun peşinden gidiyor, çoğunluğu dinliyor; kendi iç sesimizi bastırıp dışarıdan gelen seslere göre hayatımızı şekillendiriyoruz. Evin içinde başlıyor sarmal, sokağa taşıyor, okula, iş yerine, toplumsal yaşama kadar büyüyor. Dışlanma –ya da yalnız kalmada diyebiliriz- korkusu ile kendimizden çok bir başkası gibi yaşıyoruz.
Azınlık olan tarafı yok sayıp, düşüncemiz ve yaşantımız o yöne doğru da olsa çoğunluğun tarafına yöneliyor ve sadece ün ve kalabalık için olmadığımız biri gibi davranıyoruz.
Biz bu şekilde yaşarken güçlü ve çoğunluğun olduğu grup ise toplumdan soyutlama, yalnız bırakma gibi konularda tehdit ederek baskınlığını devam ettiriyor.
Fakat çoğunluklarında sadece bir kişiyle başlayıp kalabalıklaştığını unutmamak gerekir. Her zaman çoğunluğun söylediği doğru olmadığı gibi, yaptığı da doğru değildir.
Dışlanma ve yalnız kalma bir insan için yok oluş değil yeniden bir doğuşta olabilir. Fikirlerimizi özgürce söyleyebilmeli, davranışlarımızı toplum için değil kendimiz için yapmalı ve yalnız kalmaktan korkmak yerine kendi kalabalığımızı kendimiz oluşturmalıyız.
“O kişi demişse doğrudur”, “bu partiden şahıs böyle yaptığı için yapıyoruz”, “Aman bizlerin başı ağrımasın, biz böyle olmaya devam edelim” gibi söylemler sadece yerimizde saymamıza neden olur. Ne geri ne de ileri adımlar değil, koşu bandı misali sonsuzluğa koşarız ama durduğumuz zaman fark ederiz ki hala başladığımız yerdeyiz.
